Język reportażu wpisuje się w nurt badań poświęconych odmianie mówionej
języka w mediach, które zainicjowano w Polsce przeszło ćwierć wieku temu.
Na tym polu szczególnie interesujący wydaje się reportaż telewizyjny,
który jest swoistym studium środowiska, pokazującym, jak porozumiewają się zwykli,
prości ludzie z reprezentantem społeczności dziennikarskiej lub ze sobą.
We wszelkich formach reportażowych prezentuje się często trudne tematy;
porusza się skomplikowane sprawy.
Wstęp
1. Cele i struktura pracy
2. Materiał badawczy
3. MER oraz inne telewizyjne programy interwencyjne
4. Interwencyjność
Rozdział 1 . Reportaż – charakterystyka gatunku
1.1. Geneza i rozwój reportażu. Zarys historyczny
1.2. Reportaż a literatura
1.2.1. Reportaż a literatura faktu
1.2.2. Reportaż a literatura – podsumowanie
1.3. Reporter – dawniej i dziś
1.4. Definicje reportażu
1.4.1. Literackość a dokumentaryzm
1.4.2. Informacyjność, literackość, publicystyczność – cechy definicyjne
1.4.3. Intencjonalność reportażu w definicjach
1.5. Reportaż w typologii gatunków dziennikarskich
1.6. Między informacją a publicystyką
1.7. Cele i funkcje reportażu
1.8. Reportaż w genologii lingwistycznej – ogólne ustalenia
1.8.1. Podstawy genologii lingwistycznej – ustalenia teoretyczne
– Stefanii Skwarczyńskiej koncepcja gatunków wypowiedzi
– Teoria Stefanii Skwarczyńskiej i koncepcja Michaiła Bachtina
1.8.2. Wyznaczniki Bachtinowskiego gatunku mowy
1.8.3. Gatunek wypowiedzi w literaturze lingwistycznej
– Gatunek, gatunek wypowiedzi – ustalenia teoretyczne
– Gatunek i dyskurs – ustalenia teoretyczne
– Reportaż telewizyjny jako gatunek wypowiedzi – wstępne ustalenia
1.9. Reportaż telewizyjny – uwagi wstępne
1.9.1. Geneza reportażu telewizyjnego
– Pojęcie dokumentaryzmu
– Film dokumentalny
1.9.2. Reportaż telewizyjny a film dokumentalny – ogólne konkluzje
Rozdział 2 . Monolog, rozmowa i inne formy dialogowane w reportażu telewizyjnym
2.1. Działalność językowa – wstępne uwagi
2.1.1. Monolog i dialog – ustalenia teoretyczne (cechy właściwe)
– Dialog jako zdolność do komunikacji językowej
– Dialog i monolog jako formy podawcze
– Dialog i monolog jako rodzaje komunikacji
– Rozmowa jako słowna realizacja dialogu sensu stricto
– Wywiad jako rozmowa kontrolowana
2.1.2. Słów kilka o polilogu
2.2. Monolog – dialog – polilog w reportażu telewizyjnym
2.3. Podsumowanie
Rozdział 3 . Aspekt pragmatyczny reportażu telewizyjnego – charakterystyka
sytuacji komunikacyjnej i tematyki
3.1. Komunikacja masowa jako rodzaj komunikacji
3.2. Sytuacja komunikacyjna
3.2.1. Cechy nadawcy i odbiorcy
3.2.2. Związek między nadawcą a odbiorcą
3.2.3. Okoliczności wypowiedzi: typ kontaktu (bezpośredni lub pośredni), miejsce, czas
Typ kontaktu
– Miejsce
– Czas
3.2.4. Temat wypowiedzi
– Temat a tytuł
– Funkcje tytułu w reportażu telewizyjnym
3.3. Podsumowanie
Rozdział 4 . Kompozycyjne ujęcie tematu w reportażu
4.1. Rozmowa jako fundament w konstrukcji reportażu
4.2. Miejsce tematu wypowiedzi w strukturze dzieła
4.3. Komentarz spoza kadru
4.4. Miejsce komentarza w strukturze
4.5. Podsumowanie
Rozdział 5 . Językowo stylistyczne ukształtowanie reportażu
5.1. Wewnętrzne podziały językowe – ustalenia teoretyczne
5.1.1. Styl
5.1.2. Odmiana
5.1.3. Styl a /?i gatunek
5.2. Profesjonaliści w reportażu
5.3. Słowo mówione w reportażu telewizyjnym
5.4. Dochodzenie prawdy a praktyka reporterska
5.5. Reportaż a języki zawodowe
5.5.1. Język prawników – odrębny system czy odmiana polszczyzny?
5.5.2. Leksyka a sytuacja komunikacyjna wypowiedzi
– Terminologia stricte prawnicza
– Terminy w innych społecznościach zawodowych
– Terminy a słownictwo neutralne – wieloznaczność
– Wyrazy neutralne w wypowiedziach prawników
– Kolokwializmy w języku zawodowym
– Elementy stylu naukowego, urzędowego i książkowego w wypowiedziach prawników
5.5.3. Warstwa składniowa
5.5.4. Inne cechy mówionego języka prawników
5.6. Języki zawodowe – podsumowanie
5.7. Dramaturgia reportażu telewizyjnego – oficjalność i nieoficjalność
(potoczność)
5.7.1. Reportaż – świat emocji
5.7.2. Potoczność a oficjalność w dramaturgii reportażu
– Nieoficjalność (potoczność) poza kadrem, oficjalność na ekranie
– Ekspozycja – zawiązanie akcji
– Od zawiązania akcji do punktu kulminacyjnego
– Od punktu kulminacyjnego do rozwiązania akcji
5.8. Oficjalność i potoczność a dramaturgia reportażu – podsumowanie
Rozdział 6 . Intertekstualność w reportażu telewizyjnym
6.1. Intertekstualność w kulturze
6.2. Intertekstualność w telewizji i reportażu
6.2.1. Intertekstualność ustna w produkcji
– Cytowanie wypowiedzi
– Przytaczanie tekstów pisanych
– Swobodne odniesienia
6.2.2. Intertekstualność ustna w postprodukcji
– Cytaty
– Odniesienia do innych tekstów
– Odwołania do innych gatunków
6.2.3. Obraz a słowo
– Obraz ruchomy i statyczny
– Tekst pisany w przekazie telewizyjnym
6.2.4. Intertekstualność obrazowa w postprodukcji
– Tekst transcendentny
– Tekst pisany współistniejący z obrazem
– Tekst pisany w materiałach archiwalnych
6.2.5. Intertekstualność obrazowa w produkcji
6.2.6. Intertekstualność w tytule
6.3. Podsumowanie
Zakończenie
Summary
Wywiad z redaktorem Wojciechem Barczakiem
Bibliografia
304 stron, B5, oprawa miękka
