Monografia jest studium na temat struktury przestępstwa i poszczególnych
płaszczyzn przypisania przestępności czynu, w szczególności rozumienia bezprawności
w prawie karnym.
Autor analizuje relacje zachodzące między realizacją znamion czynu
zabronionego a bezprawnością, między bezprawnością (okolicznościami wyłączającymi
bezprawność) a zawinieniem(okolicznościami wyłączającymi winę). Omawia podstawy
materialne i skutki rozróżniania tych elementów przestępstwa oraz sytuacje graniczne
między bezprawnością i winą, przede wszystkim kontrowersyjne w nauce prawa karnego
zagadnienie błędu co do znamienia okoliczności wyłączającej bezprawność. Próbuje
również udzielić odpowiedzi na pytanie, czy bezprawność w strukturze przestępstwa
powinna być rozumiana jako sprzeczność zachowania z porządkiem prawnym traktowanym
jako całość, czy też ma ona prawnokarny charakter, określany specyficzną teleologią
tej gałęzi prawa.
Spis treści:
Wykaz skrótów
str. 7
Wstęp
str. 15
Rozdział I
Systematyka przestępstwa
str. 23
Rozdział II
Istota czynu zabronionego (Tatbestand) a bezprawność
str. 215
Rozdział III
Podstawy i konieczność rozróżnienia między bezprawnością a winą w prawie
karnym
str. 329
Rozdział IV
Okoliczności wyłączające bezprawność (Rechtfertigungsgründe) i
okoliczności wyłączające winę (Entschuldigungsgründe) - aspekt materialny
str. 442
Rozdział V
Urojenie znamienia kontratypu a problem struktury przestępstwa
str. 513
Bibliografia
str. 577
644 strony, A5, oprawa twarda