Asztawakragita
Gdzie byt, gdzie niebyt,
gdzie jedność i gdzie dwoistość?
Po cóż tyle słów? Dla mnie nie wynika z nich nic więcej.
(Pieśń XX Wyzwolenie za życia)
Asztawakragita czyli pieśń Asztawakry to indyjski dydaktyczny poemat
filozoficzny, nauczający w duchu systemu adwaita wedanty, że jedyną wartością
wyzwalającą człowieka jest poznanie.
Poemat ten, skomponowany w stylu humanistycznym, jest równocześnie wysokiej
klasy dziełem literackim. Autor poematu jest anonimowy. Utwór pochodzi prawdopodobnie z
XIV wieku.
Religijno-filozoficzny poemat został ujęty w postać dialogu między mędrcem
Asztawakrą a jego uczniem, legendarnym królem Dżanką. Toczy się wokół dwóch
zasadniczych problemów: poznania i wyzwolenia. Poznanie, które osiąga się wraz z
odkryciem prawdy, prowadzi do wyzwolenia, jakie daje joga. Wyzwolenie zaś jest
specyficznym rodzajem szczęścia.
Tekst składa się z 21 pieśni tłumaczonych z sanskryckiego poematu z XIII
wieku. Przekład został poprzedzony wstępem i przypisami Marii Marioli
Wüthrich-Sarnowskiej oraz opatrzony słowniczkiem.
Książka szczególnie interesująca dla studentów orientalistyki, filozofii i
kulturoznawstwa.
Wstęp VII
Pieśń I Pouczenie 3
Pieśń II Radość z doznania prawdziwego Ja 7
Pieśń III Pouczenie 11
Pieśń IV Promieniująca radość 14
Pieśń V Rozpłynięcie 16
Pieśń VI Pouczenie 17
Pieśń VII Doznanie 18
Pieśń VIII Więzy i wyzwolenie 19
Pieśń IX Przesyt 20
Pieśń X Uspokojenie 22
Pieśń XI Poznanie 24
Pieśń XII Poznanie 26
Pieśń XIII Szczęście 28
Pieśń XIV Spokój 30
Pieśń XV Pouczenie w prawdzie 31
Pieśń XVI Pouczenie w poznaniu 35
Pieśń XVII Esencja Prawdy 37
Pieśń XVIII Spokój 41
Pieśń XIX Spoczęcie w sobie 56
Pieśń XX Wyzwolenie za życia 58
Pieśń XXI Wyliczenie 61
Słowniczek słów sanskryckich 63
Transkrypcja sanskryckich słów i terminów użytych w tekście 66
Transkrypcja sanskryckich tytułów i imion własnych występujących w tekście 69
70 stron, oprawa miękka