Znakomita orientacja w dorobku dyscypliny, wsparta poważnym własnym w
tym dorobku udziałem, pozwoliła autorce na opracowanie syntetycznej,
informacyjno-podręcznikowej opowieści o socjologii sztuki: o jej narodzinach i
początkach, o jej późniejszym rozwoju i o jej stanie obecnym.
Na wstępie autorka kreśli dzieje dyscypliny. Wyróżnia w tych dziejach cztery fazy: w
pierwszej, jeszcze „przedhistorycznej”, do ukształtowania się socjologii sztuki
najpoważniej przyczyniły się dwie dziedziny: socjologia i kulturoznawstwo historyczne;
w drugiej istotne były zwłaszcza osiągnięcia tzw. socjologicznej estetyki; w trzeciej
doszła do głosu przede wszystkim społeczna historia instytucji artystycznych; w
czwartej nowością było odwołanie się socjologów sztuki do empirycznych metod
badawczych. Następnie autorka, już w trybie narracji systematycznej, rysuje stan obecny
socjologii sztuki. Zaczyna od omówienia współczesnej estetyki recepcji. Z kolei
charakteryzuje sferę „mediacji” między sztuką i jej odbiorcami, istotne znaczenie
przypisując badaniom nad doniosłą pośredniczącą rolą wyróżnionych osób i
specyficznych instytucji artystycznych. Zarysowane w tych dwu fragmentach tło pozwala
autorce przejść do charakterystyki socjologicznych badań nad produkcją artystyczną, w
tym zwłaszcza badań Pieere’a Bourdieu.
Autorka omawia współczesne socjologiczne badania nad samym dziełem sztuki,
nad społecznym uwarunkowaniem jego specyfiki, granic i zmienności.
Książkę kończy rozdział podsumowujący refleksję nad obecnym statusem
socjologii sztuki i nad jej prawdopodobnymi perspektywami: jako dyscypliny swoistej,
względnie autonomicznej, coraz bardziej świadomej swoich powinności.
160 stron, oprawa twarda