Problematyka taumaturgiczna zawsze budziła żywe zainteresowanie w skali całego
świata. Cud należy do zjawisk paranormalnych znanych nie tylko w religiach, ale i
kulturach naszego globu. Psychologia religii ze swej strony utrzymuje, że każdy
człowiek w sytuacjach zagrożeń egzystencjalnych i granicznych oczekuje jakichś
nadzwyczajnych interwencji „z góry”, od Kogoś, kto może przyjść mu z pomocą w
chwilach zagrożeń i niebezpieczeństw dla jego życia.
Przynajmniej od czasu powstania nowożytnego racjonalizmu, skrajnego empiryzmu,
materializmu dialektycznego i historycznego determinizmu przyrodniczego, pozytywizmu i
scjentyzmu w kulturze europejskiej pojawił się głęboki sceptycyzm nie tylko co do
wydarzeń, które uważano za cudowne, ale i możliwości zaistnienia cudu w ogóle.
Zjawiska cudowne uważano za wynik ingerencji sił natury, iluzji, chorej wyobraźni itp.
Apologetyka katolicka ze swej strony broniła możliwości cudu na płaszczyźnie nauk
przyrodniczych i filozoficznych, zupełnie nie biorąc pod uwagę jego wymiaru
znaczeniowego i teologicznego.
Bouflet ukazuje, że cuda dzieją się nadal. Przedstawia historię cudów
od średniowiecza do czasów najnowszych, przy czym zwraca baczną uwagę na ich
historyczność (faktyczność), wiarygodność, kontekst religijny i znaczenie
teologiczne, które często wydobywa z paralelnych cudów biblijnych.
Autor wykracza poza podtytuł swojej pracy, gdyż przy określeniu pojęcia
cudu sięga do tzw. cudów w świecie antycznym i rozumienia cudu w różnych aspektach
historycznych. Pogłębiając rozumienie cudu, odwołuje się do jego ujmowania w
Kościołach wschodnich, w judaizmie, buddyzmie i islamie, ilustrując rozważania opisem
konkretnych zdarzeń, by ostatecznie skoncentrować się na cudzie jako znaku działania
Bożego. Dla jeszcze większej precyzacji pojęcia cudu porównuje go z innymi zjawiskami
paranormalnymi (np. stygmaty, lewitacje, zapachy świętości).
236 stron, oprawa twarda