Książka ta stanowi monografię pojęcia "wiedza
egzystencjalna", które pojawia się w filozoficznej refleksji nad egzystencją.
Pojęcie to jest obecne w opracowaniach badawczych na temat XX-wiecznej
filozofii egzystencji, jak też w interpretacjach myśli Sorena Kierkegaarda. Termin
"wiedza egzystencjalna" odwołuje się do znanego rozróżnienia tego, co
egzystencyjne (dane w naszym istnieniu), i tego, co egzystencjalne (co dotyczy rozpoznania
i poznania istnienia, w tym samych warunków poznania).
Rozprawa koncentruje się na problematyce teoriopoznawczej, na określeniu
specyfiki wiedzy dotyczącej istnienia, w szczególności tak zwanego "sensu
istnienia". Dlatego w książce podejmowane są również zagadnienia językoznawcze
i semiotyczne, związane z problematyką kulturowego kontekstu wiedzy o egzystencji.
Podstawowe pytanie badawcze ma za przedmiot "wiedzę egzystencjalną", jej
charakter indywidualny w relacjach z zawsze indywidualną egzystencją. Z kolei celem
badań jest analiza rozumowania i argumentacji, dzięki którym "wiedza
egzystencjalna" nabywa charakteru wiedzy ogólnej, oraz wskazanie wielorakich
związków tej wiedzy z ontologią.
Analizy badawcze książki obejmują trzy koncepcje filozofii egzystencji:
Sorena Kierkegaarda, Martina Heideggera oraz Maurice'a Merleau-Ponty'ego.
Koncepcje te łączy między innymi polemiczny charakter względem dialektyki
Heglowskiej i tez historiozoficznych. Zarazem filozofowie ci proponują własne
interpretacje dialektyki i historii, oparte nie na konieczności dziejowej, ale na
jednostkowym charakterze egzystencji z podkreśleniem jej aspektu czasowego. Łączą ich
również kulturalistyczne założenia, a przede wszystkim próba pogodzenia stanowiska
monistycznego i pluralistycznego w ontologii.
492 stron, oprawa miękka