Medytacje kartezjańskie
Zaczątkiem Medytacji kartezjańskich były dwa odczyty wygłoszone przez Husserla na
paryskiej Sorbonie w lutym 1929 roku; ich tekst - przeredagowany i znacznie rozwinięty
przez autora - został opublikowany we francuskim przekładzie E. Levinasa i G. Peiffer
już dwa lata później.
Zwracając się do czytelnika obcojęzycznego, Husserl nie mógł zakładać u niego
dogłębnej znajomości swoich wcześniejszych prac, co postawiło go przed
koniecznością syntetycznej prezentacji najważniejszych zagadnień fenomenologii - tak
jak je widział na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych.
Jeśli dodać do tego stosunkowo niewielką objętość książki, trudno nie zgodzić
się z twierdzeniem, że jak żadne inne dzieło Husserla zasługuje ona na swój
podtytuł - Wprowadzenie do fenomenologii.
Słowo wstępne (Andrzej Wajs)
Od tłumacza
Wstęp
§ 1 Medytacje Kartezjusza jako wzór filozoficznej autorefleksji [Selbstbesinnung]; § 2
Konieczność radykalnego ponowienia punktu wyjścia filozofii
Medytacja pierwsza
Droga do transcendentalnego ego
§ 3 Przewrót kartezjański i przewodnia idea teleologiczna [Zweckidee] absolutnego
ugruntowania nauki; § 4 Odsłonięcie sensu teleologicznego [Zwecksinnes] nauki poprzez
wżycie się w nią [Einleben in sie] jako w noematyczny fenomen; § 5 Oczywistość a
idea autentycznej nauki; § 6 Zróżnicowania [Differenzierungen] oczywistości. Filozofi
czny postulat apodyktycznej i w sobie pierwszej oczywistości; § 7 Nieapodyktyczna
oczywistość istnienia świata; wciągnięcie jej w zasięg przewrotu kartezjańskiego;
§ 8 „Ego cogito” jako transcendentalna subiektywność; § 9 Zasięg apodyktycznej
oczywistości [twierdzenia] „Ja jestem”; § 10 Dygresja. Kartezjańskie uchybienie w
sprawie zwrotu transcendentalnego;§ 11 Ja psychologiczne a Ja transcendentalne.
Transcendencja świata
Medytacja druga
Odsłonięcie uniwersalnych struktur pola transcendentalnego doświadczenia
§ 12 Idea transcendentalnego ugruntowania poznania; § 13 Konieczność tymczasowego
wyłączenia zagadnień zasięgu poznania transcendentalnego; § 14 Strumień
„cogitationes”. „Cogito” i „cogitatum”; § 15 Naturalna a transcendentalna
refleksja; § 16 Dygresja. „Ego cogito” jako konieczny punkt wyjścia zarówno
transcendentalnej, jak i „czysto psychologicznej” refleksji; § 17 Dwustronność
badań nad świadomością jako następstwo problematyki korelacji. Kierunki opisu.
Synteza jako praforma [Urform] świadomości; § 18 Identyfikacja jako forma podstawowa
syntezy. Wszechobejmująca synteza czasu transcendentalnego; § 19 Aktualność i
potencjalność życia intencjonalnego; § 20 Odrębność analizy intencjonalnej; § 21
Przedmiot intencjonalny jako „transcendentalna nić przewodnia” [„transzendentaler
Leitfaden”]; § 22 Idea powszechnej jedności wszystkich przedmiotów i zadanie jej
konstytutywnego wyjaśnienia
Medytacja trzecia
Problematyka konstytucji. Prawda i rzeczywistość
§ 23 Uściślenie pojęcia konstytucji transcendentalnej przez wprowadzenie haseł
„rozum” [„Vernunft”] i „nierozum” [„Unvernunft”]; § 24 Oczywistość jako
samoprezentacja. Jej zmodyfikowane pochodne [Abwandlungen]; § 25 Rzeczywistość i
„quasi”-rzeczywistość; § 26 Rzeczywistość jako korelat oczywistego potwierdzenia;
§ 27 Funkcjonowanie habitualnej i potencjalnej oczywistości w konstytucji sensu
„przedmiot istniejący”; § 28 Domniemana [Präsumptive] oczywistość doświadczenia
świata. Świat jako idea-korelat [idei] doskonałej oczywistości doświadczenia
zewnętrznego [Erfahrungsevidenz];§ 29 Dziedziny materialne i formalnoontologiczne jako
wskaźniki [Indices] transcendentalnych systemów oczywistości
Medytacja czwarta
Rozwinięcie problemów konstytucji samego transcendentalnego ego
§ 30 Transcendentalne ego nieodłączne od swych przeżyć; § 31 Ja jako identyczny
biegun przeżyć; § 32 Ja jako substrat określeń habitualnych [Habitualitäten]; § 33
Ja w pełni swej konkretności [Konkretion] jako monada a zagadnienie jego
autokonstytucji; § 34 Wypracowanie zasadniczego kształtu metody fenomenologicznej.
Transcendentalna analiza jako analiza ejdetyczna;§ 35 Wypad w kierunku ejdetycznej
psychologii wnętrza; § 36 Transcendentalne ego jako uniwersum możliwych form przeżyć.
Podlegające prawu istoty normowanie komponowania się przeżyć [Kompossibilität der
Erlebnisse] w stosunkach współistnienia i następstwa; § 37 Czas jako uniwersalna forma
wszelkiej egologicznej genezy; § 38 Aktywna i pasywna geneza; § 39 Asocjacja jako
podstawowa zasada genezy pasywnej; § 40 Przejście do zagadnienia idealizmu
transcendentalnego; § 41 Autentyczne fenomenologiczne wydobywanie na jaw własnego „ego
cogito” [Selbstauslegung des „ego cogito”] jako „transcendentalny idealizm”
Medytacja piąta
Odsłonięcie sfery transcendentalnego istnienia jako monadologicznej intersubiektywności
§ 42 Przedstawienie problemu doświadczania obcych podmiotów [Fremderfahrung] jako
odpowiedź na zarzut solipsyzmu; § 43 Noematyczno-ontyczny sposób dania Innego jako
transcendentalna nić przewodnia konstytutywnej teorii doświadczania obcych podmiotów;
§ 44 Redukcja doświadczenia transcendentalnego do sfery tego, co własne
[Eigenheitssphäre]; § 45 Ego transcendentalne a zredukowany do tego, co moje własne,
rezultat apercepcji mnie samego [eigenheitlich reduzierte Selbstapperzeption]: psychofi
zycznie złożony człowiek; § 46 To, co własne, jako sfera aktualności i
potencjalności strumienia przeżyć; § 47 Do pełni monadycznej konkretności tego, co
własne, należy również przedmiot intencjonalny. Transcendencja immanentna i świat
pochodzenia [primordinale Welt]; § 48 Transcendencja świata obiektywnego jako
transcendencja wyższego szczebla, w przeciwieństwie do transcendencji pierwotnego
pochodzenia; § 49 Nakreślenie toku operacji intencjonalnego wydobywania sensu
doświadczania tego, co obce; § 50 Pośredni charakter zawartej w doświadczaniu obcych
podmiotów intencjonalności jako charakter „współ-prezentowania”
[„Appräsentation”],jako charakter apercepcji analogicznej; § 51 „Łączenie w
pary” [„Paarung”] jako asocjacyjnie konstytuujący składnik doświadczania obcych
podmiotów; § 52 Współ-prezentowanie jako specyficzny rodzaj doświadczenia,
posiadający swój własny styl potwierdzania; § 53 Potencjalne momenty sfery pierwotnego
pochodzenia i konstytutywna funkcja, jaką spełniają one w aktach apercepcji Innego; §
54 Eksplikacja sensu aktów współ-prezentowania, w których doświadczam obcych
podmiotów; § 55 Uwspólnocenie [Vergemeinschaftung] monad i pierwsza forma tego, co
obiektywne: przyroda intersubiektywna; § 56 Konstytucja wyższych szczebli wspólnoty
intermonadologicznej; § 57 Wyjaśnienie zjawiska równoległości zachodzącej pomiędzy
procedurą wydobywania na jaw tego, co wewnątrzpsychiczne, a analogiczną procedurą
zastosowaną na gruncie egologiczno-transcendentalnym; § 58 Uczłonowanie pola zagadnień
intencjonalnej analityki wyższych wspólnot intersubiektywnych. Ja i świat otaczający;
§ 59 Eksplikacja ontologiczna i jej miejsce w całokształcie transcendentalnej
fenomenologii konstytucji; § 60 Metafizyczne rezultaty naszej procedury wydobywania na
jaw zasobów dostarczanych przez akty doświadczania obcych podmiotów; § 61 Tradycyjna
problematyka „źródła psychologicznego” i jej fenomenologiczne objaśnienie; § 62
Ogólny rzut oka na charakter operacji intencjonalnego wydobywania zasobów doświadczania
obcych podmiotów
Zakończenie
§ 63 Zadanie krytyki transcendentalnego doświadczenia i poznania transcendentalnego; §
64 Słowo końcowe
296 stron, Format: 12.5x19.5cm, oprawa miękka